Yorgunluk akan denizlerin mirası
Gözlermiş.
Yürüdüğüm yol değil,
Sahibi satılık kelimelermiş.
Bir uzun dergâhta
Gitmeyi sineye çekip
Oturmuş büyük adamlar,
Oturmuş kahve köpükleri.
Efil efil kızlık saçları, 
Hoş kokular
Kitap kokuları en çok.
Evlerden ve arabalardan sıyrıldığın gün
Bu kokulara ulaşacaksın çocuk.
Ve ben yarım kalmış ekmeğimi
Sokak köpeğine uzatacağım.
Nankör abidesi insanlıktan uzak, 
Bir başına
Ve hala ağlamayı öğrenememiş.
Yolda ilerleyen arabalar bitmeyecek
Evler hala satılmayı bekleyecek
Camiden çıkacak elleri buz adamlar
Özeneceksin,
Biraz uzaklaşacaksın cümbüşten.
Kâğıdın yetmez olacak elbet
Kaleminin tükendiği günleri de göreceksin.
Çok değil, azar azar
Gün saymayı öğreneceksin.
Aradığını bulamamış
Kayıp bir kadına dönüşeceksin.
Dönüşme!
İntihara meyilli bileklere sığınacaksın.
Çelişme!
Yirmilerinde henüz yitik 
Bir deli diyecekler adına
Gülümse! 
Ve şunu da unutma 
Her deli hikayesi bitmemiş 
Solgun bakışlı köpekleri andırıyor. 
Merhamet mi isteği 
Yoksa birbaşınalık sinmiş tenleri mi?
Onları mahveden? 
Yitik bir kadına dönüşme vakti... 
Ve düşündüm de 
Kara bir plana izin verecek kadar 
Müsait bir akşamüzeri
Her şeyin mümkün kılınmasına 
Bir dal uzatırcasına, 
Gül dalları en çok... 
Kokunun ardına gizli 
Ölüm planı gibi...